Obserwujemy rosnący trend w kierunku rozwoju technologii wodoru, a także wzrost zainteresowania alternatywnymi rozwiązaniami, co prowadzi do pogłębiania debaty nad kwestią importu versus wykorzystania rozwiązań krajowych.

 
Produkcja wodoru jest silnie powiązana z czynnikami środowiskowymi. Kraje takie jak Australia, dzięki swoim rozległym pustyniom, silnym wiatrom i wysokiemu nasłonecznieniu, są idealnymi miejscami do opłacalnej produkcji wodoru odnawialnego, w przeciwieństwie do gęsto zaludnionych krajów, takich jak Niemcy, które muszą poszukiwać alternatywnych źródeł.
Mimo to import wiąże się z pewnymi kosztami, szczególnie w przypadku transportu morskiego. Niedawne badanie przeprowadzone przez niemiecki niezależny komitet doradczy Agora Energiewende, wykazało, że dla Niemiec korzystniejsze byłoby produkowanie własnego odnawialnego wodoru niż importowanie go, chociaż badanie to nie obejmowało takich form wodoru jak zielony amoniak, gdzie sytuacja mogłaby być odwrotna.

Co istotne, w kontekście różnych odcieni, mówiąc o wodorze, należy pamiętać, że ponad 90% wodoru na świecie jest szare, co oznacza, że jest produkowane w procesie SMR z wykorzystaniem paliw kopalnych, takich jak węgiel lub gaz ziemny. Proces ten jest bardzo wysokoemisyjny i powoduje emisję 800 milionów ton CO2 rocznie.

Jednakże istnieją alternatywy, takie jak proces pirolizy metanu, który, ma różnorodne odcienie – niebieski, szary, a nawet turkusowy i pozwala na produkcję wodoru bez emisji CO2, szczególnie jeśli wykorzystuje się do tego odnawialne źródła energii. To pokazuje, że istnieje wiele dróg do wytwarzania czystego wodoru, które mogą przyczynić się do redukcji emisji gazów cieplarnianych i zrównoważonego rozwoju.

Nie można bagatelizować wyzwania, jakim jest wprowadzenie ram prawnych przez UE, które są niezbędne do promowania rozwoju gospodarki wodorowej na całym kontynencie. Jest to kluczowy krok w odzwyczajaniu europejskiej gospodarki od paliw kopalnych i dekarbonizacji najtrudniejszych sektorów, takich jak przemysł ciężki i transport. Niemniej jednak, nie można ignorować kombinacji wysokich cen energii, potencjalnych konfliktów zagrażających bezpieczeństwu dostaw oraz możliwych sprzeczności między planami krajowymi a strategiami ogólnounijnymi. Obecne dyskusje na temat infrastruktury, standardów i sposobów zarządzania stanowią już istotne wyzwania. Jednakże, jest to dopiero początek długiej i pełnej przeszkód drogi.